تحمل ناراحتی بعد از کات با دوست پسر

این طبیعی است که انسانها وقتی به کسی انس می گیرند به راحتی نتوانند دوری او را تحمل کنند.

ایجاد این رابطه از اول اشتباه بود چرا که شما خودتان به این موضوع واقف بودید. در این زمان اگر ناراحت بشوید خیلی بهتراست تا اینکه سال های زیادی بگذرد و جوانی شما هدر رود تازه بفهمید که اشتباه کردید. الان هم زمان همه مشکلات را حل خواهد کرد. کمی خوددار باشید.

اگر برایتان غیر قابل تحمل است، از یک مشاور کمک بگیرید. خوشبختی شما را آرزومندم.

دوستی دختر و پسر اگر کنترل نشده باشد و چهارچوبی تعیین نکرده باشید و خانواده اطلاع نداشته باشد، منجر به آسیب های زیادی خواهد شد که دختران بیشتر دچار این آسیب ها میشوند. حتی منجر به به بیماری های روحی شدید هم احتمال دارد بشود.

شما همانطور که فورا ارتباط برقرار نکردید، فوری هم نمیتوانید به هم بزنید و فراموش کنید.

به هر حال پیشنهاد میکنم حتما به یک مشاور و یا روانشناس مراجعه کنید.

زمان بهترين مسكن است.

خوب بپوشيد، خوب بگرديد، و حسابي از زندگي بي درد سر الانتون، كه لازم نيست با كسي خودتون را هماهنگ كنيد لذت ببريد.

در روز ساعت مشخصی را براي فكر كردن به موضوعي كه گذشت انتخاب كنيد، مثلا ساعت 3 بعد از ظهر. خارج از اين ساعت به موضوع فكر نكنيد. دو روز بعد زمان را 50 دقيقه كنيد.

بعد از مدتي خواهيد ديد كه ماجرايي كه گذشت اينقدر براي شما بي اهميت شده كه چند دقيق بيشتر به اون فكر نميكنيد.

کسی که برای تا همیشه بودن با آدم تلاشی نکنه باید رهاش کرد. بنظر من نباید همون اول باهاش دوست میشدید. باید قدر خودتون رو بدونید چون همون موقع گفته انگشت نما میشه ولش میکردید بهتر بود. احساستون را صرف کسی و رابطه ای کنید که ارزشش را داشته باشه. تنها بودن سخت هست ولی به سختی حالتی که کسی شما را برای یک دوره میخواد نیست. بنظر من به خودتون و احساستون بها بدید همیشه.

آنکه از دیده برفت از دل برود. بعد از مدتی ایشون رو فراموش می کنید. بوسیله سرگرمی های مفید ذهن خود را از آن پسرک نابخرد رها سازید. ایشان لیاقت شما را نداشته اند. امیدوارم با فردی با وفا و عاشق پیشه آشنا شوید و زندگی پایداری داشته باشید.

سلام دختری 15 ساله هستم. با یه پسر همسن خودم دوست بودم. خیلی خیلی دوستم داشت. سه سال با هم بودیم بعد سه سال احساس کردم سرد شده. مثلا پیام میدادم جواب نمیداد یا مثلا میگفت حوصله ندارم یا میگفت خوابم میاد و به بهانه های مختلف فرار میکرد.

اواخر خیلی بحثو دعوا میکردیم. بهم فحش های فاحشگی میداد. من خیلی خجالت میکشیدم. من فقط با اون بودم ولی منو یه فاحشه میدونست و...

تا اینکه فهمیدم قصدش واقعا عشق نبوده. ازش فاصله گرفتم و تقریبا سه هفته چت نکردم و ندیدمش و بلاکش کردم.

تو این سه هفته خیلی بدونش عذاب کشیدم. بدونش نمیتونستم. خیلی حالم بد بود. مجبور شدم بهش پی ام بدم. تا اینکه بهش پیام دادم و دلیل رو ازش پرسیدم. اونم گفت تو خودت خرابش کردی و طوری وانمود کرد و تمام تقصیر هارو گردن من انداخت.

میدونم کارم اشتباه بود و نباید بهش پیام میدادم ولی بخدا اگه پیام نمیدادم روانی میشدم منم.

در جواب پیامش بهش گفتم من حالم خوب نیست لطفا برگرد. اونم گفت باشه یه دو روزی چت کردیم و با هم بودیم تا اینکه دیروز بهم گفت من دیگه دوستت ندارم، دیگه عاشقت نیستم، دیگه نمیخوامت، و لحظه جدایی خیلی خوشحال بود. میگفت دیگه از دستت خلاص شدم. آخ جوون از این به بعد برای خودم زندگی میکنم. منم بهش گفتم خوبه که خودت اول پیشنهاد دوستی دادی، خوبه خودت شمارمو خواستی، خوبه خودت گفتی عاشقتم، دوستت دارم.

اون گفت قبلا دوستت داشتم، ولی الان ندارم.

بعد شروع کرد به کلکل و فحش دادن. منم جوابشو دادم و بعد خداحافظی کردیدم. بلاکم نکرد، بلاکش نکردم.

ولی الان چکار کنم صبح تا شب یا خوابم، یا گریه میکنم. اشتهای غذا خوردن ندارم. مامان شاکیه که چرا غذا نمیخوری. حوصله هیچکس رو ندارم. کسی سمتم میاد عصبی میشم. کسی باهام خوب رفتار میکنه عصبی میشم. چون انقدر بدی دیدم.

خلاصه اوضاع روحیم اصلا خوب نیست. بیشتر از همه از این حرصم میگیره که اون الان رفته خوشگذرونی و مسافرت و عشق و حال، من تو این خونه لعنتی افسردگی گرفتم. دلم میخواد برم بیرون و با دوستام وقت بگذرونم ولی مامان و بابابم اجازه نمیدن. دلم میخواد بهش فک نکم ولی نمیشه چون تنهام و نمیتونم سرم رو با چیری گرم کنم. همش یادش میوفتم. تمام اینجا پره از خاطراتش. همش به فکرشم. همش یادش میوفتم.

پس اون همه دوستت دارم چی بود؟ اون همه عش قو علاقه؟ این به من پیشنهاد ازدواج داده بود. قرار بود تا همیشه با هم باشیم. من نمیتونم فراموشش کنم. باور کنید نمیشه. تو این سه سال خاستم ولی نشد.

تو رو خدا خواهش میکنم یه کاری کنید. من گاهی وقتا میزنه به سرم که خودکشی کنم. مامان بابام اصلا بهم اهمیت نمیدن و اصلا ناراحتیم براشون مهم نیست. میخوام برگرده چون کل اینجا پره از خاطراتشه. اصلا بخوام فراموشش کنم نمیشه چون هر گوشه پره از خاطراتشه. کمکم کنید. تو رو خدا. حالم اصلا خوب نیست. میخوام خودکشی کنم. بدونش نمیتونم.

سلام شما با یک فرد وارد رابطه شدین، حالا خوب یا بد، مهم اینه اون رابطه الان تموم شده و شما باید سعی کنین که به عنوان یک تجربه بهش نگاه کنین و سعی کنین با روش های درست تا جایی که میتونین دیگه به اون فرد فکر نکنین. به مرور زمان دیده بهتری نسبت بهش پیدا میکنین و لطفا اصلا به خودکشی فکر نکنین.

اول باید بحث سن شما را کنار گذاشت. رابطه عاطفی زمانی مفید خواهد بود که طرفین یکدیگر را درک کنند و انتظاری فراتر از توانایی طرف مقابل نداشته باشند. حال شما وارد یک رابطه شده اید. اوقات خوشی را با یکدیگر داشته اید و به یک باره و قابل پیش بینی احساس می کنید که در مرحله شروع یک وابستگی عاطفی هستید. اینجاست که باید منطق را برای جلوگیری از ضربه ی روحی ناشی از رابطه ی بی سرانجام را در وجود خود تزریق کنید. اما ادامه می دهید چون نیاز به یک رابطه عاطفی دارید.

حال همان اتفاق پیش بینی شده در ابتدای رابطه رخ می دهد. شما دیگر نمی توانید با آن کنار بیایید، چون نیاز عاطفی شما بر دیگر مسائل و واقعیت ها چیره شده است.

زمان، آری گذراندن زمان با تحمل ترس ناشی از تنهایی عاطفی می تواند راه قطعی گذر از این فضای رنج آور باشد. تحمل کنید تا گذر زمان همه چیز را پاک کند و حتی تجربه ای باشد برای رابطه احتمالی بعدی.

احساسات و منطق باید در موازات یکدیگر باشند و خوب می دانیم که بالانس این دو بسیار سخت هست. درکتان می کنم و امیدوارم ذره ای توانسته باشم کمک کنم.

واللا من سی و دو سال دارم و از سی سالگی وارد دنیای عشق و محبت و این حرفها شدم. خواستم نظر بدم دیدم سابقتون خیلی بیشتر از من است. من خودم عاشق دختری هم سن خودم شدم ولی طرف گفته قصد ازدواج نداره. البته می دونم بیشتر به خاطر مشکلات مالی من و مشکلات خودش هست و ترس از ازدواج داره. برامون دعا کنید.